Nga Facebook

Rikthim në një shënim të vjetër që mbetet përherë aktual

Bedri Zenel Islami

Sot, paradreke, ndërsa po ecja në rrugët me borë të qytetit ku banoj, krejt befas, me erdhi një thirrje telefonike.

Rrugët ishin të mbushura me njerëz, ashtu si në të gjitha ditët e shtune, për më tepër në afërsinë e tregut të ditës. E kisha harruar dëborën, hejet kishin filluar të zgjateshin dhe degët e pemëve ishin përkulur.

Kur ra zilja e parë e telefonit fillimisht mendova se do të ishte njëri nga djemtë e mi, thjeshtë për një mirëmëngjez , ose edhe në atë se ku e kalonim drekën e njohur të së shtunës.

Thirrja ishte nga Shqipëria, numri ishte i njohur, si gjërat e përditshme. U mësuam të shohim pas disa numrave figurat e njerëzve që duam dhe, ndoshta pa asnje lloj pasmendje, të krijojmë edhe mendimin e parë se si do të ishin ata pas çdo thirrje.

Zëri vinte i ngrohtë, jo i largët, megjithëse ishin më shumë se një mijë e pesëqind kilometra mes nesh dhe unë përfytyrova se nga cili vend po më telefonte: në dhomën e ndenjës, pranë shtratit, në koridorin e gjërë apo ulur në divanin e zakonshëm. U mësuam edhe me këto përfytyrime.

I thashë shumë gjëra në fare pak kohë.

Nuk i thashë atë që ishte më thelbësorja:

Nuk i thashë dot se asgjë nuk më lumturon më shumë se sa zëri yt.

Pastaj me vete mendova se edhe në çastin e mbramë do e kem me vete zërin e saj, kudo që të jetë.

Kjo ndodh me të gjithë, o njerëz.

Zërat e dashur na ndjekin gjithë jetën. I atyre që duam gjithë jetën e nuk lodhemi së dashuri.

Për më tepër ky zë, mrekullisht i dashur, mrekullisht i butë, magjepës deri në gërmëzimin e emërit,

Natën e mirë, nëna ime.

Related Articles

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button