Libri

Nuk ishte një balerinë

Lili dhe Osip Briku nuk ushqejnë kurrfarë dyshimi në vërtetësinë e letrës, aq më pak në faktin që Majakovskij ka vrarë veten me paramendim. Lili: “Sa herë e kam dëgjuar të thotë: ‘Do të vras veten! Në moshën 35-vjeçare njeriu është plak! Do të jetoj deri 30 vjeç. Pastaj mjaft’. Sa herë jam përpjekur t’i tregoj se pleqëria nuk duhej ta frikësonte. Se nuk ishte një balerinë … Mendimi i vetëvrasjes ishte për të një sëmundje kronike dhe si çdo sëmundje kronike bëhej më e mprehtë në vështirësinë më të vogël. Sigurisht, biseda dhe mendime vetëvrasëse nuk më frikësonin gjithnjë në të njëjtën mënyrë, përndryshe jeta do të ishte e pamundur. Nëse ndokush vonohej në një lojë me letra: ‘Nuk i hyj në punë njeriu’. Vajza nga e cila priste telefonatën nuk i telefononte: “Nuk më do njeri. Dhe kështu që nuk ka kuptim të jetoj” … Më ’20-n, gjatë një shëtitjeje, Roman Jakobsoni më tha: ‘A e di, nuk arrij dot ta përfytyroj Volodjan plak, me rrudha’. Kurse unë: ‘Oh, nuk do të bëhet kurrë plak, në mënyrën më absolute, do të vrasë veten me siguri’”. Të tjerë përpiqen të tregojnë “pashmangshmërinë e mosmarrëveshjes midis Majakovskijt dhe jetës … duke gërmuar si hiena në poezinë e tij”.

Related Articles

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button