ISIS nuk kursen as fëmijët, i varros të gjallë, kryqëzon dhe i përdorin si kamikazë ose skllave seksi

Lexojeni me kujdes, shperndajeni me shpejtesi, dhe dorezojani “armikut”…

Perdja Islamike që ndan vendet myslimane nga pjesa tjetër e
botës është po aq e padepërtueshme sa ka qenë ndonjëherë
Perdja e Hekurt, po kush dëgjon ndonjë fjalë për këtë nga
media? Në Arabinë Saudite, për shembull, për të cilën
amerikanët dhanë jetën për ta mbrojtur, gjendet një errësim i
plotë mbi çdo gjë të krishterë; njëri nuk mund të mbajë një
Bibël nëpër rrugë apo madje të zhvillojë një studim biblik në
shtëpinë e tij private. Madje edhe në ambasadën tonë, mbi të
cilën valëvitet flamuri amerikan, shërbesat e kishave të
krishtera janë të ndaluara. Zyrtarisht është dënimi me vdekje
në Arabinë Saudite dhe në disa vende të tjera myslimane (dhe
e detyruar jozyrtarisht kudo gjetkë) që një mysliman të
kthehet a të konvertohet në një fe tjetër.
Vetëm myslimanët mund të jenë qytetarë të Arabisë Saudite.
Madje edhe në ato vende arabe ku sheriati (ligji islamik) nuk
është i detyruar nga qeveria, ndikimi i islamit e pengon lirinë e
fjalës, të shtypit, të fesë dhe të ndërgjegjes. Në territoret e
Organizatës për Çlirimin e Palestinës (PLO), arabët e krishterë,
të cilët dikur kishin liri nën sundimin e Izraelit, tani vuajnë
persekutim, burgim dhe vdekje për besimin e tyre. Dhe, prapë,
as OKB-ja as vet qeveria jonë nuk e kundërshton një tirani të
tillë prapa perdes islamike.
Myslimanët ngrenë xhami dhe adhurojnë lirisht në
perëndim, por në vet vendet e tyre ata ua mohojnë të tjerëve
të tilla liri. Në vend që të raportohet kjo hipokrizi, media e
botës e mban atë të fshehur. Një autor nga Lindja e Mesme
shkruan:
Islami është […] më tepër antagonist [armiqësor] ndaj besimit
të krishterë se çka qenë ndonjëherë komunizmi…. Sot në Kinën
komuniste, krishterimi prapë lulëzon. Por rrëfimi i Krishtit nga një
qytetar në një vend islamik konsiderohet si tradhti e lartë….
Madje edhe një Kishë zyrtare që një qeveri komuniste do ta
lejonte, nuk është e lejuar […] në një vend islamik. (G.J.O.
Moshay, Kush është ky Allahu? Dorchester, 1994, fq. 111)
Islami u përhap me të madhe nën sundimin e Muhamedit
dhe pasuesve të tij përmes xhihadit (“luftë e shenjtë”). Vetë
Muhamedi planifikoi 65 ekspedita ushtarake dhe udhëhoqi 27,
përfshirë këtu tradhti dhe sulm të hapur. Ky “ungjillëzim” i
pabesueshëm bëri “të konvertuar” me miliona me anë tëshpatës. Në kulmin e tij, islami kishte pushtuar të gjithë
Afrikën e Veriut dhe pothuajse mori pushtetin e Evropës.
Islami vazhdon pushtimin e tij në mbarë botën. Pushtuesit
në ditët e sotme janë miliona emigrantë të cilët i kthejnë
njerëzit në fenë islame nëpërmjet shtrembërimit. Dikush
shikon në TV gra të veshura sipas modës të cilat thonë se janë
kthyer në fenë islame dhe që dëshmojnë për gëzimet dhe
rrugët e tij paqedashëse. Sidoqoftë në një vend mysliman atyre
u duhet të mbulohen me vel ku duken vetëm sytë, u duhet të
veshin mantele të gjata e të zeza, nuk mund të ngasin një
makinë, mund të jenë një nga bashkëshortet që zakonisht
keqtrajtohen nga burrat e tyre, të divorcohet nga denoncimi i
tij publik, skllave të vërteta nën sundimin e sheriatit. Mjaft për
t’u çuditur, Hillari Klinton, Organizata Kombëtare e Grave
(NOW) dhe të tjerë mbrojtës të shquar për të drejtat e grave
janë të heshtur ndaj abuzimit famëkeq të islamit për gratë.
Qëllimi i islamit
Qëllimi i sinqertë i islamit, i treguar në Kuran (u konsultuan
tri versione) dhe në hadithet (traditat e shkruara islamike),
mbetet po ai: që ta sjellë gjithë njerëzimin në nënshtrim (ky
është edhe kuptimi i fjalës “islam”) dhe të vrasë ose robërojë të
gjithë “idhujtarët” (d.m.th., jobesimtarët në Allahun dhe
Muhamedin profetin e tij – Sura 2:190-92; 4:76; 5:33; 9:5, 29,
41; 47:4 etj.). Islami (në bindje të Kuranit dhe shembullit të
Muhamedit) është forca lëvizëse mbrapa shumicës së
terrorizmit sot. Muhamedi shpalli: “Ora e fundit nuk do të vijë
përpara se myslimanët të luftojnë me judenjtë dhe myslimanët
t’i vrasin ata”.
Perëndimorët me çiltërsi e pranojnë Allahun, që frymëzoi
Muhamedin, si Perëndinë e Biblës. Sidoqoftë Allahu s’ka bir
dhe mohon Trininë (4:171), është i pakuptueshëm dhe ishte
idhulli/perëndia pagane e fisit të Muhamedit përpara se ai të
ishte lindur. Allahu u thotë myslimanëve, “Mos zini miq as
judenjtë as të krishterët […] luftoni idhujtarët [të pafetë] kudo
që t’i gjeni…. Luftoni ata që nuk besojnë Allahun e as botën
tjetër” (5:51; 9:5, 29, 41). Por Perëndia trini i Biblës dëshiron
që njerëzit ta njohin Atë (Jer. 9:24), një njohuri që është e
nevojshme për shpëtimin (Gjo. 17:3). Judenjtë janë “populli i
Tij i zgjedhur” (Eks. 6:7; Lev. 20:26; 1 Kro. 16:13; Psa. 105:6
ejt.) dhe të krishterët janë fëmijët e Tij shumë të dashur (Rom.
8:16,21; Gal.3:26; Efe. 1:5;5:1 etj.).
Në vend të konvertimit [kthim në fe tjetër] me forcë, Krishti
tha se dishepujt [ndjekësit] e Tij nuk luftuan pasi mbretëria e
Tij nuk ishte e kësaj bote (Gjo. 18:36). Dhe vërtet, Ai u tha
dishepujve të Vet: “Duajini armiqtë tuaj, bekoni ata që ju
mallkojnë, bëjuni mirë atyre që ju urrejnë dhe lutuni për ata
që ju keqtrajtojnë dhe ju përndjekin” (Mt. 5:44).
Krishti e dha jetën e Tij për të shpëtuar mëkatarët dhe
ndjekësit e Tij duhet të jenë të gatshëm të japin jetët e tyre për
ta çuar këtë lajm të mirë nëpër botë. Shpëtimi biblik është një
dhuratë falas e paguar me anë të vdekjes së Krishtit, që tha“Shkoni, pra, në mbarë botën dhe predikojini ungjillin çdo
krijese” (Mr. 16:15). Ky urdhërim përfshin edhe një bilionë
myslimanët e sotëm. Ata paraqesin një sfidë të frikshme (dhe
të pashmangshme) ndaj çdo të krishteri. Por si mund t’jua
çojmë ne ungjillin atyre që mund të vriten për të besuarit në
të, ose që mund të na vrasin neve që jua ofrojmë atë atyre?
Përpjekjet për të ungjillëzuar myslimanët kanë patur pak
sukses për arsye të qarta. Megjithatë, kohët e fundit ka qenë
duke u pranuar një mënyrë e re dhe me nga sa thuhet më e
frytshme: përdorimi i shkrimeve myslimane për të paraqitur
Krishtin. Në këtë drejtim, disa ish-myslimanë kanë shkruar ca
material të dobishëm.
Hadithet dëshmojnë për lindjen prej virgjëreshe, jetën e
pamëkatë dhe mrekullitë e Krishtit, i cili quhet “Fjala e
Allahut”. Disa pjesë të Kuranit, gjithashtu, flasin me
konsideratë të lartë për Krishtin: që Ai u lind nga Maria kur kjo
e fundit ishte e virgjër (Sura 3:45-47; 21:91 etj.); Ai është
shembulli më i lartë (43:57); dhe që vetëm Ai është quajtur
“Isa,” që do të thotë Shpëtimtar (3:45). Ndonëse Muhamedi
nuk ishte në gjendje të kryente mrekulli (17:90-96; 29:50-52
etj.), Krishti kreu (2:252-53; 3:49); dhe ndryshe nga të tjerët
si Moisiu i cili bëri mrekulli ndaj urdhrit të Perëndisë, Jezusi
bëri mrekulli nga vet iniciativa [nisma] e Tij (26:63 etj.),
Madje edhe të ngjallë të vdekurit (3:49; 5:110; 36:78, 79 etj.).
Për më tepër, Kurani thotë se Muhamedi ishte një mëkatar
(9:43; 40:55; 47:19; 48:2 etj.), por Jezusi ishte i pamëkatë
(19:17-19).
Megjithatë, pavarësisht nga nderi dhe respekti i akorduar [i
dhënë] Jezusit, Jezusi i islamit nuk është Jezusi i Biblës por
“një Jezus tjetër” (2 Kor. 11:4) — prandaj kini kujdes.
Traditat e islamit
Megjithëse në pjesët e tij të para Kurani të paktën nderon
pjesë të Biblës si “Libri” dhe judenjtë dhe të krishterët bashkë
si “njerëzit e Librit”, ai shpesh e hedh poshtë Biblën: Ai mohon
se Jezusi është Perëndi (3:59, 62; 4:171) dhe se Ai vdiq mbi
kryqin (4:157-58; 5:116-20) për mëkatet tona. Traditat e
hershme thonin se me kërkesën e Krishtit një dishepull i
ngjashëm me Të e çliroi Atë nga kryqi duke vdekur në vend të
Tij. Megjithatë, pjesë të tjera duket se shpallin se Krishti me të
vërtetë vdiq (3:33, 55; 5:117; 19:33) dhe shumë studiues
islamikë zgjedhin këtë pikëpamje sot. Kurani mohon se dikush
mund të vdesë për një tjetër (17:13-15; 35:18). Në të vërtetë,
ai thotë se “asnjë shpirt i ngarkuar” [d.m.th., mëkatar] nuk do
ta bartë barrën [mëkatin] e tjetrit”. Përderisa Jezusi ishte pa
mëkat, Ai duhet të jetë një përjashtim.
Që mëkatari të falet në mënyrë të drejtë, vetë Perëndia duhet
të paguajë dënimin e kërkuar nga drejtësia e Tij; por ky
koncept është i huaj për islamin. Kurani përmban paqartësi:
“Pendim i pranueshëm te Allahu është vetëm ai i atyre që e
bëjnë të keqen me mosdije e pastaj shpejt pendohen tek
Allahu…. Vërtet! Allahu fal […] atij që dëshiron…” (4:17, 106,116). Nuk janë shpjeguar as “mosdija” as “shpejt”, as pse
Allahu fal disa dhe jo të tjerët. As nuk garanton pendimi falje.
Ajatollah Khomeini tha: “Edhe nëse Salman Rushdie (autori i
Vargjeve Satanike) pendohet dhe bëhet njeriu më fetar i të
gjitha kohëve, është detyra e çdo myslimani për të përdorur
gjithçka që ai ka, jetën e tij dhe pasurinë e tij, për ta dërguar
atë në ferr”. Nga ana tjetër, Bibla u ofron falje të gjithëve.
Madje Krishti vdiq për të shpenguar ata të cilët e urryen Atë
dhe i kërkoi Atit të Tij që t’i falte ata të cilët e kryqëzuan Atë
(Lu. 23:34).
S’ka pendim të mundshëm
Në jetën reale, falja e Allahut kurrë nuk vjen në kohë për të
ndaluar një dorë, këmbë apo vesh nga të prerët si ndëshkim
për vjedhje. Me qindra irakianë të gjymtuar nga ky dekret i
panjerëzishëm islamik largohen nëpër kampe që janë në kufi
me atë vend. E prapë, rrëmbimi i fëmijëve nuk kërkon një
gjymtim të tillë, pasi një person nuk konsiderohet si pronë.
Edhe kurvërimi nuk kërkon një gjymtim të tillë, ndërsa një
vjedhje e vogël e kërkon.
Antikrishti (dexhali) është një temë e rëndësishme e
haditheve, që paralajmërojnë ardhjen e tij. Ai është quajtur
“Krishti i rremë”, i cili do të mashtrojë shumë afër fundit të
epokës. Hadithet mësojnë se Jezusi do të kthehet në fund që të
shkatërrojë dexhalin. Besimi në “Ditën e Fundit [botën tjetër]”
është një pjesë themelore e besimit mysliman (2:62).
Patjetër, të përpiqesh t’i fitosh myslimanët duke cituar
Kuranin dhe hadithet mund të lërë të kuptohet se këto shkrime
islamike janë të frymëzuara nga Perëndia. Madje M. N.
Anderson, i cili ka bërë një punë kaq të shkëlqyer, ra në këtë
grackë në librin Krenar për të qenë një mysliman në fq. 6:
“Megjithëse ishte Gabrieli [i barazuar në islam me Frymën e
Allahut] ai që ia njoftoi Kuranin atij, ai [Muhamedi] iu drejtua
njerëzve të Librit për siguri, kur ishte në dyshim për sa i përket
Kuranit”. Për fat të keq, kjo të lë përshtypjen sikur Kurani të
ishte i frymëzuar nga Perëndia dhe se njerëzit e Librit
(judenjtë dhe të krishterët) duhej të vërtetonin mësimet e tij
nga Bibla. Ky nënkuptim, në mënyrë tragjike, do të vërtetonte
se myslimanët ishin në gabim.
Mospajtimet e Biblës me Kuranin janë justifikuar duke thënë
se Bibla u korruptua. Por Kurani u dërgua për të qenë “si një
mbrojtës” për Biblën (5:48); prandaj, nëse Bibla u korruptua,
Kurani dështoi. Vetë Libri i Shenjtë mysliman pohon se shumë
prej tekstit të tij është i errët (3:7); madje myslimanëve iu
duhet t’u kërkojnë sqarim “Njerëzve të Librit [Biblës]” (21:7)!
Gjithashtu Kurani bie në kundërshtim edhe me vetveten:
Allahu krijoi gjithçka “sa hap e mbyll sytë” (54:49, 50), “për dy
ditë” (41:9, 12), “brenda katër ditëve” (41:10), “brenda
gjashtë ditësh” (7:54; 10:3; 32:4), “në një ditë” e barazuar me
“njëmijë vjet” (32:5) dhe gjithashtu “pesëdhjetë mijë vjet”
(70:4); Jezusi nuk është Biri i Perëndisë (4:171), dhe prapë Ai
është (19:17-21) etj.Gjenden edhe gabime shkencore në Kuran. Madje legjenda
arabe janë rrëfyer si ngjarje të vërteta. Kurani përmban shumë
besëtytni dhe okultizëm, sidomos në referimet e tij për
xhindetTë shmangësh përshtypje të gabuara
Duke cituar Kuranin dhe hadithet ne duhet të shmangim me
kujdes përshtypjen se jemi duke vërtetuar këto shkrime. Merr
parasysh diskutimin e Palit me filozofët mbi Areopag:
“…sikurse kanë thënë disa nga poetët tuaj” (Vep. 17:28). Pali
nuk po sugjeronte se këta shkrimtarë ishin të frymëzuar nga
Perëndia — dhe ai shkoi përtej tyre për të paraqitur ungjillin.
Në të njëjtën mënyrë, ne duhet të shkojmë me dashuri përtej
asaj se çfarë thotë Kurani dhe hadithet për Jezusin, për të
paraqitur ungjillin e vërtetë; përndryshe nuk kemi një bazë për
shpëtimin.
Që një mysliman të bëhet i krishterë i vërtetë ai duhet të
shpallë të pavlefshëm perëndinë e rremë të islamit, Allahun,
dhe ungjillin e tij të rremë të shpëtimit me anë të veprave. Për
fat të keq, ungjillit po i bëhet komprometim për ta bërë atë
tërheqës për myslimanët. (Në Perëndim ai po bëhet tërheqës
për të gjithë). Shumë “të konvertuar” nuk e kanë kuptuar
kurrë ungjillin dhe kështu nuk kanë besuar atë që është “fuqia
e Perëndisë për shpëtimin e cilitdo që beson” (Rom. 1:16). Pa
dyshim që ungjilli nuk gjendet në Kuran. Sidoqoftë me sa
duket myslimanët po shpëtohen duke dëgjuar atë. Autori i Ura
lidhëse: Krishterimi dhe Islami (NavPress, 1997) na jep
dëshminë e një myslimani “të kthyer” te krishterimi në
Pakistan (fq. 27): “Teksa po dëgjoja Kuranin që lexohej në
radio ditë për ditë, dëgjova se Krishti ishte shumë i nderuar
[…] dhe i vendosur pranë Perëndisë. I thashë vetes: ‘Nëse
dëshiroja dikë që të ndërmjetësonte për mua tek Perëndia, a
do të kishte ndonjë që do ta bënte këtë punë më mirë se
Krishti…?’ Dhe kështu u luta, ‘Zoti Isa [Jezus] të lutem më
ndihmo. Dëshiroj që t’ia përkushtoj veten Perëndisë nëpërmjet
teje. Përderisa ti je shumë i nderuar dhe i ulur pranë Tij, ti
mund ta bësh këtë’”. Më pas autori komenton: “Mbas kësaj, ai
u ndje si një njeri i ndryshuar, më i lumtur se më parë…”.
Ky është një mashtrim i ngjashëm me atë të atyre që thonë:
“O Zot, o Zot, a nuk profetizuam ne në emrin tënd? […] dhe
kemi bërë shumë vepra të fuqishme në emrin tënd?”, të cilëve
Zoti iu përgjigjet: “Unë s’ju kam njohur kurrë; largohuni nga
unë…” (Mt. 7:21-23). T’i kërkosh Isaias të islamit të
ndërmjetësojë për dikë, nuk të shpëton. Njëri duhet të besojë
ungjillin për t’u shpëtuar: “Që Krishti vdiq për mëkatet tona
sipas Shkrimeve, se u varros dhe u ringjall të tretën ditë, sipas
Shkrimeve” (1 Kor. 15:1-4); “Që kushdo që beson në të të mos
humbasë, por të ketë jetë të përjetshme” (Gjo. 3:15). Ky ungjill
nuk është në Kuran dhe nuk gjendet asgjë në këtë dëshmi “të
konvertuari” të tregojë se ai e njihte apo e besonte atë.
Po ai autor deklaron se “60 përqind e myslimanëve të cilët
janë drejtuar me metodat e shpjeguara në këtë libër vendosënbesimin e tyre në Krishtin…”. Por Krishti dhe apostujt e Tij nuk
përjetuan një përqindje të tillë të kthyerish. Jezusi tha se pak
do të shpëtohen (Mt. 7:13, 14). Autori në mënyrë entuziaste
iu referohet myslimanëve të kthyerve në Krishtin “ndërsa
qëndrojnë [për vite] në vathë të komunitetit të tyre islamik
[…] pa u bërë të neveritshëm për vetë komunitetin e tyre” (fq.
10). Por Jezusi i paralajmëroi dishepujt e Vet: “Dhe të gjithë do
t’ju urrejnë për shkak të emrit tim…? (Mt. 10:22; Gjo. 15:20).
Të gjithë, përveç myslimanëve?
Ne duam të jemi të urtë dhe të mos skandalizojmë me
paraqitjen tonë të ungjillit (1 Kor. 10:32), qoftë myslimanët
apo cilindo për të cilin Zoti na jep hir për të paraqitur “pasuritë
e papërshkrueshme të Krishtit” (Efe. 3:8). Por ka një skandal
të pashmangshëm për shkak të Krishtit (Mt. 26:31; Rom. 9:33;
1 Pje. 2:8) dhe të Kryqit (Gal. 5:11). Ne duhet të jemi të
kujdesshëm që ta paraqesim me të vërtetë ungjillin që njerëzit
duhet ta besojnë për t’u shpëtuar. Sepse, nëse në zellin tonë
për ta bërë botën të pranojë ungjillin ne predikojmë një ungjill
tjetër të pranueshëm nga bota, kjo vetëm do të dënojë shpirtra
njerëzish.