Tri orë në Detin Mesdhe

Në orën pesë të mëngjezit për Alaa Houd fillon dita më e gjatë e jetës së tij. Së bashku me refugjatë të tjerë sirianë ai hip në një gomone në Izmir të Turqisë. Qëllimi i tij është të arrijë në një ishull grek në Egje. Por kalimi i detit përfundon në një odise për sirianin 28 vjeçar. “Në mes të detit anija jonë e mbingarkuar filloi të fundosej”, tregon i riu për DW. “Sisa refugjatë donin të qëndronin në barkë dhe shpresonin se do i shpëtonin rojet bregdetare turke.”

Por Houd dhe disa burra të tjerë vendosën që të notojnë në drejtim të Greqisë. “Ne donim t’i afroheshim sa më pranë destinacionit”, thotë Houd. “Po të na kishin gjetur autoritetet turke, atëherë do të na kishin futur ndoshta në burg dhe do të kishim pritur disa muaj deri në përpjekjen tjetër.” Por ai nuk kishte më para. Prandaj vendosi të notonte në drejtim të Greqisë.”

Të jetosh duke patur frikë nga vdekja

Tri orë qëndron Houd në ujë. Pastaj vijnë rojet bregdetare greke dhe e nxjerrin atë dhe shoqëruesit e tij. A ka patur frikë vdekja? “Jo”, thotë Houd dhe qesh hidhur. “Tre vjet rresht ka patur frikë se mund të vdiste në Siri, ku vdekja ishte gjithnjë pranë. Vendlindja e tij Al-Kiswah në jug të Damaskut është sulmuar si nga trupat qeveritare ashte edhe nga fronti Al-Nusra dhe Ushtria e Lirë Siriane. Kanë dashur ta detyrojnë që t’i bashkohej njërës palë dhe të luftonte. “Të notosh në mes të detit nuk është aq keq sa të jesh i rrezikuar nga bombat dhe plumbat”, vazhdon Houd. “Në Siri kalon në rrugë pa ditur gjë dhe papritur të bien bombat mbi kokë.”

Alaa Houd përshkruan kështu motivin e qindramijëra refugjatëve, të cilët kërkojnë çdo vit mbrojtje në Europë. Numri i tyre është më i lartë se asnjëherë më parë që nga Lufta e dytë Botëtore, thotë Alexander Betts, që drejton në universitetin e Oxfordit qendrën e studimeve për refugjatët. Ai flet për një katastrofë globale të refugjatëve, me 50 milionë njerëz në mbarë botën, që janë në arrati. “Gjithnjë e më shumë njerëz ikin nga konfliktet, nga dhuna dhe përndjekja politike”, thotë Betts. “Dhe gjithnjë e më shumë vijnë në Europë, sepse në rajonet nga vijnë nuk gjejnë as mbrojtje dhe as ndihmë.” Natyrisht që ka edhe refugjatë, që përpiqen të ikin nga uria dhe mjerimi ekonomik, që vijnë nga Gambia, Senegali, apo Mali në Europë. Megjithatë shkaku kryesor i flukseve aktuale të refugjatëve janë konfliktet e rënda, sidomos lufta civile në Siri. Meqenëse vendet fqinje Jordania dhe Libani nuk kanë më kapacitete për të pranuar më sirianët, gjithnjë e më shumë njerëz marrin guximin të kalojnë në Evropë. Një nga rrugët kryesore kalon përmes Turqisë dhe Greqisë, një tjetër përmes Libisë.

Pa shtet, shumë kontrabandistë

“Libia ndodhet shumë afër Evropës, ajo është trampulini për në Itali”, thotë studiuesi për refugjatët Betts. “Por si një shtet i shkatërruar Libia ofron kushtet optimale për rrjetet e trafikantëve.” Prandaj ato mund të veprojnë relativisht lirshëm në kryqëzimet e rrugëve mes Afrikës Lindore, Kepit të Afrikës dhe Lindjes së Mesme. Por trafikantët janë vetëm një simptomë e problemeve më të thella. “Dëshpërimi i refugjatëve krijon bazën për kërkesën ndaj ofertës së tyre”, thotë Betts.

Edhe Alaa Houd-it iu desh të përdorte kontrabandistët. “Unë kam takuar në Izmir një burrë, që e quante i veten Abu Faris.” Për 1100 euro ai organizonte udhëtimin me barkë. Megjithë përmbysjen e varkës Alan Houd arriti të arratisej. Rojet bregdetare greke e çuan atë fillimisht në një kamp, pastaj në Athinë. Për 3800 euro ai bleu nga një njeri, që quhej vetëm “afgani”, një pasaportë të falsifikuar çeke, me të cilën ai fluturon për në Frankfurt. Këtu i riu ekspert IT vazhdon odisenë e tij nga një kamp refugjatësh në tjetrin. Në Radevormwald në Nordrhein-Westfalen ai pret që prej pesë muajsh, që të pranohet si refugjat në Gjermani, dhe që të marrë gruan e tij dhe djalin tre vjeçar nga Siria. Kjo, thotë ai, do të ishte për të e vetmja arsye që të kthehej atje.