E dashur mike, kjo letër është për ty që më tradhëtove

Do të doja të të kushtoja një poezi, ose një odë, pikërisht ashtu siç bën kur dëshiron të festosh diçka, sepse e di që unë gjithmonë kam qenë më mirë në të shkruar, sesa në të folur. Dhe përkundrazi e gjej veten këtu, midis lotëve dhe bojës së shkrimit, duke mbajtur këtë stilolaps në dorë për të treguar se si me një gjest, flake tutje gjithçka.

Thonë se tradhëtia e një mikeje është më e keqe se ajo e një partneri të jetës dhe tani që më tradhëtove, unë mund të konfirmoj se në të vërtetë, ashtu është. Dhe e di që duhet të të fal dhe të të lë, përgjithmonë, por nuk mund të ndaloj së menduari për gabimet që kam bërë. Për vendimin për të të zgjedhur ty si të besuar, për të të treguar për jetën time, dashurinë time dhe vuajtjet e mia, ëndrrat e përmbushura dhe dëshirat e pakufishme.

Pse zgjodha të të besoja?  Më pe të qaja dhe të vuaja, të buzëqeshja dhe të gëzohesha, ndave ditë, muaj, vite të jetës tënde me mua, duke u bërë një element kryesor i ekzistencës sime sepse, thjesht, ishe shoqja ime.

Dhe pastaj e bëre: më tradhëtove në heshtje, pa bërë zhurmë, pa kërkuar falje. Ti e there atë zemër, që tashmë ishte shkelur disa herë nga burrat. Dhe ti e dije, sepse ishe shoqja ime më e mirë, e vetmja që i besova, po ajo që më mashtroi.

Dhe të thuash që për mua ishe motra e jetës. Do të të kisha dhënë gjithçka që të mos të krijoja dhimbje, do të të kisha dhuruar edhe zemrën time nëse dikush do të të bënte keq, do të të mbroja kundër gjithçkaje dhe kujtdo.

Dhe ti, në momentin më delikat të jetës, po atë moment kur u tregova më e prekshme se kurrë, more thikën, atë më të mprehtën dhe më plagose në shpinë.

Dhe tani, me lot dhe zemër të thyer, të thashë lamtumirë përgjithmonë.