Montale: Të lutem përgjigjmu e dashur
Një tjetër letër dashurie e Eugenio Montale-s për Irma Brandeis-in, një dashuri e vulosur nga malli dhe largësia e përhershme.
E shtrenja ime Irma,
të lutem, ma largo këtë dyshim,
ti e di që të dua, më shumë se më parë, por në ditë të tillë si kjo e sotmja, kur mbetem pa një kumt, me të ftohtë të madh, plot telashe e melankoli, nuk arrij të të shoh – e shkapetem në terr si lakuriq nate.
Të kam shpirt e nuk të shoh.
Je gjallë?
Ekziston?
Çfarë po na kurdis ky fat i poshtër?
S’është çështje besimi; te ti kam besim dhe bekuar qoftë dita që të takova.
Por ndiej dobësinë time, ndiej humnerën e mijëra miljeve, ndiej padrejtësinë e shortit.
Nuk di se në ç’trazime jam zhytur, dhe prapë më duhet ta shtyj për ca ditë letrën e gjatë që të detyrohem.
Por po s’po mora asnjë lajm tjetër prej teje, humbas në terr e pres… Dhe nuk guxoj të shkruaj…
Mos të të shkojë mendja kurrë për keq… dhe mos dysho kurrë.
1 dhjetor, 1933
Perktheu: Aida Baro
