Teatër – “Udhëtimi i gjatë drejt natës” në fundjavë në Teatrin Kombëtar
“Udhëtimi i gjatë drejt natës”, vepra që bëri bashkë në skenë dy aktorë të njohur, si Yllka Mujo dhe Artan Imami, pas premierës që pati në qershor, u rikthye dje sërish në skenën e Teatrit Kombëtar. Pjesa nën regjinë e Spiro Dunit hapi edhe sezonin e ri artistik të teatrit. Ajo do të jetë sërish për publikun sot dhe nesër. Në qendër të dramës është historia e familjes Tyrone. Ajo është e copëtuar dhe secili pjesëtar largohet, izolohet disi nga pjesa tjetër. Ftohja më e dukshme është mes Tyrone dhe Jamie-t, të cilët që të dy e lejojnë hidhërimin të mbizotërojë mbi çfarëdolloj dashurie dhe respekti që ka mbetur për njëri-tjetrin. Jamie e bën babanë dorështrënguar, përgjegjës për drogimin e Mery-t me morfinë, ndërsa Tyrone nuk mund të falë atë çka sheh te shkatërrimi i të birit që po e çon në greminë. Të dy nuk e përmbajnë veten me njëri-tjetrin, përpiqen thjesht të shmangen, veçanërisht kur pija ua ka zhveshur maskën e qytetarisë. Më delikat është distancimi ambivalent që Jemie ndien për Edmundin. Ai rrëfen se një pjesë e tij e urren Edmundin, nga xhelozia dhe një mendim i palogjikshëm, që lidhet me gjendjen dëshpëruese të mamasë, pasi Edmundi mundi të mbijetojë. Më e distancuar dhe e veçuar nga të gjithë është Mary. Në luftën e saj me drogën është dëshpërimisht e vetme, në pjesën më të madhe të kohës përtej simpatisë apo mirëkuptimit të të tjerëve. Ajo flet gjatë për izolimin e saj, duke ia vënë fajin Tyrone për mënyrën e jetesës që u ka imponuar, duke u endur si aktor që është. Nën ndikimin e drogës ajo arratiset në të kaluarën e saj të idealizuar, si e prerë me thikë nga dhembja e jetës së saj reale. Në qendër të dramës është pikërisht kriza e një familjeje, e përfshirë nga një sërë problemesh, siç është varësia nga droga apo degradimi moral.
