Librat e luftës

Gazetari Sulejman Dida promovoi dje dy librat “Dëbimi” dhe “Dymbëdhjetë ditë në Tiba”

Dëbimi i shqiptarëve të Kosovës në vitin 1999 nga forcat serbe, ka qenë një ngjarje që nuk mund të shlyhet lehtë nga kujtesa e një gazetari. Sulejman Dida, gazetari që ka përcjellë këto ngjarje nga qyteti i tij Kukësi, ka ruajtur në kujtesë çdo ditë të atij viti tragjik për shqiptarët. Teksa përcillte lajmet që nuk mbaronin si gazetar, nuk kishte si të mos përfshihej në këtë ngjarje si shqiptar, por edhe si prind. Njerëz që kërkonin të afërmit, prindër që kishin humbur fëmijët, lot dhe pak shumë pak shpresë. Në Kosovën që sot shkon drejt konsolidimit si shtet i ri i pavarur, këto ngjarje nuk janë harruar. Ato janë në një kënd të historisë ende të paqetësuar nga dhimbja që mbartin. Por Sulejman Dida ka dashur të mos i ruajë vetëm në kujtesë këto ngjarje. Roli i gazetarit është të lërë dëshmi, që do t’i duhet nesër historianëve. Ai ka mbajtur shënime për çdo raportin, apo ngjarje që linin gjurmë tek ai. Shënime që teksa i lexon sot nuk ke si të mos emocionohesh, apo përlotesh, teksa lexon letrën që një nënë nga Komuna e Skënderajt i dërgon Radio Kukësit, pasi ka humbur të bijën 4 vjeçe. Gjithçka mbi Kosovën, Dida i ka sjellë në librin “Dëbimi, i shqiptarëve prej Kosovës në vitin 1999”. Një libër me përjetime, dëshmi e refleksione, të cilin e promovoi dje në ambientet e Muzeut Historik Kombëtar. Bashkë me këtë libër, autori prezantoi dhe romanin “Dymbëdhjetë ditë në Tiba”. Këto libra nuk janë të parët në karrierën e Didës. Ai ka nisur të botojë poezi që në vitin 1999. Në vitin 2003 ka botuar librin “Foto, ese mbi etnografinë”. Ai është autor i dy ekspozitave fotografike të hapura në qytetin e Kukësit. Kryeredaktor i Radio Kukësit dhe korrespodent i gazetës “Shqip”, Dida është zëri që vjen nga ky qytet me tradita për vendin.

Letër në radio, nji nanë kërkon vajzën 4 vjeçe

Të dashur punonjës të Radio Kukësit. Jam nji nanë kosovare nga fshati Broje, Komuna Skënderaj. Militarët serbë më kanë vra burrin dhe vjehrrin. Bashkë me ta ishte dhe vajza ime katër vjeçe Egzona Sheremet Thaçi, e cila ka mbetë mes turmës së grave që kanë varrosë dhjetëra burra të vramë në Izbicë të Skënderajt. Unë me vjehrrën dhe me djalin ndodheshim në shtëpi në Broje. Policia serbe erdhi edhe në fshatin tonë dhe ne u larguam në Tushilë, një fshat tjetër. Unë shkova në xhaminë e Gllodernicës ku ishin strehuar shumë gra dhe e kërkova çikën. Por forcat militante serbe erdhën edhe atje bashkë me një grup njerëzish, ma shumë gra e fëmijë, na detyruan me udhëtuar në këmbë në kufirin e Shqipërisë. Kështu unë u largova dhe nga vjehrra dhe nga djali e nuk di asgjë dhe për fatin e tyre. Kam tri javë që kam hyrë në Kukës, prej andej shkova në Sarandë dhe prej nji jave jam në Pallatin e Sportit. Gjatë gjithë kësaj kohe vazhdoj me kërkuar vajzën. Në Sarandë, një grua kosovare më tha se kishte pa në Kukës një vajzë të vogël me flokë të bardha e sy bojëqielli që e kishte marrë nën mbrojtje Hysen Demnushi nga Novosella e Komunës së Gjakovës. Vajza ka folë dhe ka thënë që i kanë vra babën. Ajo mundet me qënë vajza ime. Ju lutem më ndihmoni dhe kërkoni informacion për vajzën time….

Tiranë, 10 maj 1999.

Ora 19.00

Në zyrë. Një erë e keqe vjen nga rruga. Më mbërthen një ndjenjë pasigurie. Provoj me marrë me telefon ndonjë informacion nga Hasi për situatën në kufi, por nuk përgjigjet askush. Disa nëpunës policie të komisariatit atje ia lanë telefonin njëri-tjetrit deri sa njëri m’u përgjigj se nuk mundet të më japë informacion. Edhe kolegët e tu kam ba fjalë jo të mira, kështu merrni te Ministria e Brëndshme, tha dhe e mbylli. Sikur ky komisariat të mos ishte pjesë e asaj ministrie, thashë me zhgënjim…