Metoda tekno-feudale e çmendurisë në Twitter të Musk

Që në fillimet e kapitalizmit, fuqia vinte nga zotërimi i mallrave kapitale, motorët me avull, furrat Bessemer, robotët industrialë etj. Sot, është kapitali dixhital ai që u jep pronarëve të tij fuqi të paimagjinueshme.

Ndryshe nga kapitali i mëparshëm tokësor ose analog, i cili kryesisht përbëhej nga mjetet për të prodhuar gjëra që dëshirojnë konsumatorët, kapitali dixhital modifikon sjelljen njerëzore në përputhje me interesat e pronarëve të kapitalit. Një algoritëm unik i ekzekutuar në një labirint fermash serverësh, kabllosh me fibra optike dhe antenave celulare prodhon mrekulli të shumta njëkohësisht.

Mrekullia e parë e kapitalit dixhital ishte që njerëzit ta shumëfishonin atë dhe të rrisnin vlerën dhe produktivitetin e tij me punën e tyre falas, me çdo tekst, vlerësim, foto ose video që ata krijojnë dhe publikojnë duke përdorur ndërfaqet e tij. Qindra miliona njerëz janë shndërruar me sukses në bujkrobër dixhitalë – punë pa pagesë që mundohet në pronat dixhitale të zotërinjve dhe beson, siç besonin fshatarët në feudalizëm, se puna (krijimi dhe shpërndarja e fotove dhe opinioneve) është pjesë e natyrës sonë.

Një mrekulli tjetër është aftësia e kapitalit dixhital për të na shitur një objekt dëshire që e ka prodhuar vetë. Amazon dhe Alibaba, si dhe moria e tyre e imituesve në të gjitha vendet e botës, mund të duken si tregje të monopolizuara për syrin e patrajnuar. Por në të vërtetë nuk ka asnjë treg këtu – madje as një treg dixhital hiper-kapitalist. Edhe në tregjet e kontrolluara nga vetëm një kompani ose një person, ndërveprimi ndërmjet përdoruesve është relativisht i lirë. Pasi të hyni në një platformë si Amazon, algoritmet ju izolojnë nga klientët e tjerë dhe ju ofrojnë vetëm informacionin që pronarët kanë menduar për ju.

Konsumatorët nuk mund të komunikojnë me njëri-tjetrin, nuk mund të bashkohen ose të organizohen për të detyruar shitësin të ulë çmimet ose të përmirësojë cilësinë. Marrëdhënia midis shitësve dhe algoritmit është gjithashtu shumë e ngushtë. Ata janë të detyruar të paguajnë pronarin për çdo transaksion të kryer. Të gjitha transaksionet dhe marrëdhëniet ndërmjetësohen jo nga dora e padukshme e tregut, por nga një algoritëm i padukshëm në shërbim të vetëm një personi ose një kompanie. Një sistem i tillë është në thelb një çiflig dixhital.

Musk ishte i vetmi magnat tekno i detyruar të shikonte pafuqishëm triumfin e tekno-feudalizmit nga periferia. Kompania e tij, Tesla, po përdor me sukses teknologjinë cloud për t’i kthyer makinat në qendra të një rrjeti dixhital që prodhon sasi të mëdha të dhënash dhe lidh drejtuesit me sistemin e Musk. Në të njëjtën kohë, kompania e tij SpaceX dhe rrjeti i satelitëve që rrethojnë planetin deri më tani kanë qenë kryesisht në shërbim të zhvillimit të kapitalit dixhital të disa manjatëve të tjerë.

Foshnja e tmerrshme e botës së biznesit nuk kishte si të realizonte fitimet e mëdha që prodhon kapitali dixhital. Kështu ishte deri më tani: por Twitter mund ta ndryshojë këtë.

Sapo mori përsipër kompaninë dhe u deklarua në Tweet Suprem, ai konfirmoi synimin e tij për të ruajtur Twitter-in si një “hapësirë ​​debati publik” ku çdo gjë mund të diskutohet. Ishte një taktikë e mençur me të cilën ai largoi me sukses vëmendjen e publikut nga debati global nëse forumi i shkurtër më i vizituar sot mund t’i dorëzohej një manjati me një histori trajtimi të pakujdesshëm të së vërtetës në të njëjtin forum.

Komentatorët liberalë janë të pakënaqur me aktivizimin e llogarisë së Trump. E majta ka frikë nga ngritja e një versioni më të avancuar teknologjikisht të Rupert Murdoch. Njerëz të mirë të të gjitha shtresave po dënojnë trajtimin e punonjësve të Twitter. Dhe Musk? Musk duket se ka një plan gati: në një postim informativ, ai njoftoi synimin e tij për ta bërë Twitter një “aplikacion universal”.

Një “aplikacion universal”, sipas përkufizimit tim, nuk është asgjë më pak se një portë për në renë e kapitalit dixhital që i lejon pronarit të modifikojë sjelljen e konsumatorit, të përfitojë nga puna falas e përdoruesve të shndërruar në serfë dixhitalë dhe së fundi, dhe jo më pak e rëndësishme. , për të ngarkuar shitësit për marrjen me qira të mallrave të hapësirës së shitjes. Musk nuk kishte asgjë si një “aplikacion universal” deri më tani, dhe ishte tepër vonë për të ndërtuar një nga e para.

Sepse ndërsa ai ishte i zënë me marketingun dhe prodhimin masiv të makinave elektrike dhe gjetjen e mënyrave për të përfituar nga misionet hapësinore, Amazon, Google, Alibaba, Facebook dhe WeChat i Tencent po kapnin të gjitha platformat dhe ndërfaqet me potencialin e “aplikacioneve universale”.

Sfida e Musk është të përmirësojë kapitalin dixhital të Twitter dhe ta lidhë atë me një rrjet ekzistues të dhënash që do ta ushqejë atë me të dhënat e mbledhura nga makinat elektrike dhe satelitët e panumërt që rrotullohen ose rrotullohen rreth planetit. Nëse ai arrin të vendoset me punonjësit e mbetur të Twitter, detyra e tij e parë do të jetë eliminimi i bots dhe trollëve, në mënyrë që Twitteri i ri më në fund të mësojë identitetet e përdoruesve të tij dhe kështu të fitojë pronësinë e tyre.

Në letrën drejtuar reklamuesve, Musk konkludon saktë se reklamat e parëndësishme janë spam, ndërsa ato përkatëse janë përmbajtje të dobishme. Në epokën e tekno-feudalizmit, kjo do të thotë se të gjitha mesazhet që nuk modifikojnë sjelljen e përdoruesve janë spam, ndërsa ato që ndikojnë në mendimin dhe sjelljen e njerëzve janë e vetmja përmbajtje që ka rëndësi: këtu qëndron fuqia e vërtetë.

Si një feud privat, Twitter nuk mund të jetë kurrë një hapësirë ​​për debat publik global. Por ky nuk ishte kurrë qëllimi i kësaj platforme. Pyetja e vetme që lind është nëse ajo mund t’i sigurojë pronarit të ri hyrjen në eshalonin e klasës së re sunduese tekno-feudale.

*Politikan grek. Ka lindur ne Athine ne vitin 1961. Ai studioi matematikë dhe ekonomi në Universitetin e Birminganit dhe Universitetin Essex-it ku mori doktorature ne ekonomi. Ai dha mësim per ekonominë në Mbretërinë e Bashkuar dhe më pas në Universitetin e Sidneit, përpara se të kthehej në Greqi në vitin 2000 për të dhënë mësim në Universitetin e Athines.  Ai shërbeu ne kulmin e krizes financiare ne greqi si minister i Financave nga janari deri në korrik 2015 nën kryeministrin Alexis Tripras. Ai drejtoi negociatat me kreditorët e Greqisë gjatë krizes se borxhit qeveritar. Megjithatë, ai dështoi të arrijë një marrëveshje me trojken evropiane (Komisionin Evropian, Bankën Qendrore Evropiane dhe Fondin Monetar Ndërkombëtar) që çoi në referendumin e shpetimit te vitit 2015. Referendumi hodhi poshtë kushtet e ndihmës së trojkës dhe një ditë më pas Varoufakis dha dorëheqjen si Ministër i Financave. Aktualisht është antar i Parlamentit Helen.