Një ditë e zakonshme karantine të çmendur

Shkova tek nje shoqeri interneti ne Vlore. Dua ta lidh ne shtepi pasi kaq kohe qe trafikojme nga celulari, por tjeter pune pushimet dhe tjeter virusi.

Kohezgjatja e kovidit me thote qe izolimi do zgjase, dhe vend me te mire sesa Vlora, ku gjen mal e det per pak kilometra, nuk me ngjan se gjej. Dhe puna do kompiuterin.

Duke bredhur rrugeve pashe tabelen e njeres prej “gjigandeve” shqiptare te internetit.

Hyra dhe pas nje banaku qe i kishin vendosur nje shirit te vizuar, nga ato qe perdor policia ne skenen e krimit, qendronin dy vajza. Mund te ishin edhe gra, por ka ca kohe qe femrat ne harkun 25-45 vjeç, te mos ti dalloj moshen qe kane. I pyeta nese eshte e mundur.

Nga dy priteset, njera nuk i ngriti syte, ndersa tjetra me nje veshtrim sikur thoshte “ti nuk din as me ma lyp”, me sy mbyllur pergjysem me tha: Ncuq. Po pse?- pyeta.

Nuk e mbulojme ate zone, me tha, me ton sikur pas meje ishin 40 te tjere qe prisni. Ika. Nderkohe hapa celularin per te pare per nje shoqeri tjeter te madhe. I gjeta numrin dhe i rashe. Nga krahu tjeter u hap telefoni por nuk degjohej ze.

Alo, thirra si nje person i cili troket ne nje dere te panjohur dhe ajo hapet nga goditja por askush nuk pergjigjet brenda. Alo, rishtas. Me se fundi u degjua nje ze i zvargur femeror.

Ne perfytyrim me vetetiu pamja se nga krahu tjeter do ishte nje lope e shtrire ne bar e cila dinte te fliste si njeri, dhe mes ripertypjes me ktheu pergjigje.

Per tu siguruar rishtaz formova tingullin pyetes: Alo? Kete rradhe zeri erdhi me njerezor por prape i zvargur. Dyshova se me pergjigjej ndonje call center nga India. Ndaj per here te trete vazhdova me investigimin: Shqiptare jeni, kerkoj te flas me nje pergjegjese te firmes…..

Po po ne jemi, mu pergjigj. Kete rradhe zeri ishte pak i ngjirur. Menjehere harrova dyshimet e para dhe krijova bindjen se vajza ka kaluar nje nate luanesh dhe une kisha telefonuar ne çastin kur asaj po i hapej koka. Duke menduar cfare do pergjigjesha po te me fliste harbutshe, i shtrova pyetjen nese mund te me lidhte internetin ne Vlore.

Pergjigja ishte e thate, nga ato te rradhes se vajgurit dikur: nuk kishin fare dege ne Vlore, duke e shqiptuar emrin e Vlores sikur ishte ndonje humbetire qe mezi e kujtoi. Faleminderit, i thashe. Nga ana tjeter degjova nje vershellime te shkaktuar nga mermeritja e bere me pertese. Me siguri ka thene per mua cope katundari Vlore qe do edhe internet.

Ktheva thembrat nga majat dhe shkova ne limerin e vlonjateve: tek plazhi i vjeter. Sa fillojne pishat e Sodes, Paolo, nje milanez i dashuruar me Vloren dhe qe ka nja tre vjet ketu, ka marre nje restorant me qera, por corona e ka detyruar ta mbylle dhe shelluhet ne diell bashke me qenin e tij, nje race madhoshe qimegjate qe me kujton Leslin, qenin-personazh i filmit me te njejtin emer i femijerise time. U ula dhe i kerkova nje kafe. Mos me fut ne telashe, me tha.

Jepi se te mbuloj une, i thashe, me ka marre malli per nje kafe te bere nga nje italian. U çua dhe pasi erdhi filluam flisnim.

Une per Milanon e tij dhe vitet qe kalova, ai per Vloren time. Heren e fundit isha para nje viti ne Milano, i thashe, por nuk shkoj me. Nuk eshte Milanoja me gaz e hare qe une mbaj mend. Ndersa une kam ardhur ketu se ju keni akoma gazin e njerezve qe nuk bejne llogarite.

Vetem se ka shume mushkonja. Keni provur ti luftoni, me pyeti. E kemi provuar, i thashe, por e kemi humbur luften. Tani po perpiqemi te bashkejetojme dhe po ja dalim. Do mesoheni, mu pergjigj milanezi. Ne fillim eshte e veshtire, por mesohesh, madje edhe i nenshtrohesh, si fatalitet