A ka mbetur më kush për ta besuar?
Korridori i gjatë i pushtetit që të çon në zyrën e Kryeministrit është zbrazur me radhë:
-Ahmetaj, ish zv/kryeministër
-Beqaj, ish-ministër shëndetësie
-Tahiri, ish ministër i brendshëm
-Lefter Koka, ish ministër i mjedisit
-Erion Veliaj, Kryebashkiaku i Tiranës
-Belinda Balluku, zv/kryeministre e pezulluar, marrë e pandehur.
Dhe një garnizon me zv/ministra, zyrtarë të lartë administrate, nëpunës të lartë publikë.
Pothuajse të gjithë firmëtarët, zbatuesit, deleguesit, mbikëqyrësit e kontratave, vendimeve, koncesioneve, PPP-ve, tuneleve, porteve, aeroporteve, inceneratorëve kanë hyrë në portën e SPAK-ut, apo të burgut e paraburgimit.
Të gjithë, përveç njërit.
Si në teatrin klasik, aktorët vihen në bankën e të akuzuarve kur teatri dështon, ndërsa “regjisori” sheh nga sipër, në lozhë. Ai që e punoi skenarin, ndau rolet, caktoi dritat, skenografinë, zgjidhi finalen, rri në lozhën e tij, i paprekshëm. Fajin e ka interpretimi i dobët i aktorëve, që u dha aq shumë besim, por e zhgënjyen dhimbshëm.
Edhe në këtë skenë publike,
drejtësia merret me ata që luajtën rolet, por jo me atë që i drejtoi. Sepse në fakt Ai nuk është vetëm “regjisori”, por edhe “pronari” i teatrit.
Andaj edhe Drejtësia nuk është më selektive, por orbitale. Ajo sillet rreth qendrës së gravitetit, por nuk e prek dot, rrotullohet e ndrojtur në orbitë, por nuk guxon të prekë Diellin. Sepse ne republikën e Diellit Artificial, ai nuk pyetet kurrë për rrotullimet e planetëve, ai vetëm ndriçon, ose djeg.
Tashmë i vetëm, në atë Park Edeni prej 4 milionë eurosh, jashtë korridorit të shterpë të pushtetit që e rrudh çdo ditë e më shumë, midis palmave të importuara dhe verërave të rralla, mund të ngrejë përsëri dollinë e fitores. Por korridori është i zbrazur. Aktorët janë jashtë skenës. Dhe në atë gosti të heshtur, gotën mund të trokasë veç me veten.
Dhe në heshtjen e luksit, ku askush s’ka mbetur për t’u fajësuar, fillon pyetja më e vështirë: a ka mbetur më kush për ta besuar?
