Xhelozia e gruas së Dostojevskit

Ai kontrolloi xhepat dhe nxori që andej një copë letër të vogël, mbi të cilën qe shkruar diçka me laps. Duke dashur të di ç’qe ajo letër, ia kapa vetëtimthi nga duart. Fedia bërtiti me të madhe dhe me dhëmbë të shtrënguar më kapi vrazhdësisht nga krahu duke më shkaktuar dhembje. Megjithatë, unë nuk e lëshova nga dora atë pusullë. Kaq shumë e tërhoqëm njëherazi sa letra u nda më dysh. Unë e hodha përtokë gjysmën time dhe Fedia bëri të njëjtën gjë me të veten. Kjo ishte dhe origjina e sherrit. Ai më pyeti tërë hidhësi përse ia rrëmbeva atë letër nga duart? Kjo gjë më acaroi keq dhe i thashë budalla. Pas kësaj ktheva krahët dhe erdha në shtëpi. Qëllimi im ishte të kthehesha përsëri atje, ta gjeja atë copë letër e të shihja se ç’kishte në të. Unë jam një grua me të vërtetë e keqe, xanxare, dyshuese dhe xheloze! Kam përshtypjen se ajo letër ka ardhur nga dikush, me të cilën, për asnjë në botë, nuk do të doja që Fedia të lidhej përsëri. U ktheva pra, kështu drejt vendit ku qe hedhur letra. Mblodha përtokë ato katër copëza të vogla dhe i solla me shpejtësi në shtëpi për t’i lexuar. Nuk mund ta përshkruaj emocionin që më kapi. Më dukej se ky person ndodhej aty, në Gjenevë dhe Fedia e takonte fshehtazi ngaqë ajo donte që unë të mos e shihja. A mund të isha e sigurt që Fedia nuk më tradhtonte? Si mund të më bindte ai për këtë? Ai e kishte mashtruar këtë grua! Përse atëherë s’mund të më mashtronte dhe mua po ashtu. Doja të dija që të gjitha, nuk doja të isha e mashtruar. Ata mendonin se unë s’dyshoja për asgjë, kujtonin se talleshin me mua. Eh, jo! Jam shumë krenare për të përballuar fyerje të këtij lloji, aq më tepër nga një njeri që s’më sheh dot me sy. Ndaj dhe jam betuar të vëzhgoj tërë kohën Fedian dhe të mos u zë shumë besë fjalëve të tij. Ndoshta është një gjë e keqe të përgjosh burrin tënd dhe mos të kesh besim tek ai, por ç’të bësh nëse karakteri im është i tillë, dhe unë s’mund të jem e qetë ngaqë e dua kaq shumë Fedian, sa bëhem xheloze për të. Është e qartë se edhe Fedia nga ana e tij nuk është aq i besueshëm. Për shembull, ai s’e zuri fare në gojë letrën e Drezdenit, (të cilën e di mirë që e ka marrë) dhe për këtë gjë ai mban një heshtje të plotë. Gjatë gjithë rrugës vrapoja dhe qaja, kaq shumë i trembesha asaj letre që mund të më sillte ndonjë të keqe. Po matesha t’i deshifroja copëzat e letrës, kur erdhi pronarja e shtëpisë e filloi të më bezdisë me pyetje. Së fundmi arrita t’i bashkoj ato copa letre dhe munda të lexoj “Rruga Rive, Zoti Blansharel, poshtë”. M’u bë sikur kjo letër ishte shkruar nga dora e kësaj gruaje. Ishte krejtësisht shkrimi i saj. Por edhe mund të gabohesha. Andrejevna për shembull ka krejtësisht të njëjtin shkrim. Fedia në vend që të vinte në kafene shkonte tek ajo. Ajo i kishte dhënë adresën e saj, ndërsa ai i hutuar siç është pothuajse e zbuloi hapur atë sekret, duke e nxjerrë letrën nga xhepi. Ajo është e aftë t’i jepej atij, thjesht, nga ligësia për të më bërë mua të vuaja. Ata kujtojnë se mund të më mashtrojnë, ashtu si më parë Fedia mashtronte Maria Dimitrievnën….

(pjesë nga ditari i Ana Dostojesvka)