Humbja e një zëri të veçantë: Ndahet nga jeta gazetari dhe poeti Dashamir Dini

Një lajm i trishtë ka mbërritur këtë të shtunë në Shkodër nga Bergamo e Italisë. Është ndarë nga jeta gazetari, publicisti dhe poeti Dashamir Dini — një zë i njohur i eterit shqiptar dhe një shpirt i thellë i letërsisë. Lajmi është bërë publik nga RTSH Shkodra, aty ku Dini kaloi mbi dy dekada jetë profesionale, si gazetar, kryeredaktor dhe drejtor.

Dashamir Dini ndërroi jetë pas një hemorragjie celebrale akute, teksa po trajtohej për një sëmundje të rëndë që i ishte diagnostikuar kohët e fundit. Largimi i tij shënon një humbje të madhe për qytetin e Shkodrës, për median shqiptare dhe për të gjithë ata që e njohën dhe e deshën për fjalën e tij të kthjellët, shpirtin e tij të përkorë dhe përkushtimin ndaj profesionit dhe artit.

Për 22 vite, ai i shërbeu me devotshmëri Radios Shkodra dhe më pas RTSH Shkodra. Nga viti 2000 deri në 2003 dhe sërish në periudhën 2017–2021, Dini mbajti postin e drejtorit të këtyre institucioneve, duke kontribuar në modernizimin dhe zhvillimin e medias lokale publike. Ai ishte një nga ata profesionistë që e shihnin gazetarinë si shërbim publik, si detyrë etike për t’u bërë zëri i qytetit dhe njerëzve të tij.

Por përtej profesionit të gazetarit, Dashamir Dini mbetet i paharruar si poet. Poezia për të nuk ishte vetëm një formë shprehjeje, por një mënyrë e jetës. Ai shkruante me zemër, me një ndjeshmëri të rrallë dhe një melankoli që shpesh pasqyronte largësinë fizike dhe shpirtërore nga vendlindja. Poezitë e tij shpesh i ndante në rrjetet sociale, ku ndiqej me dashuri nga miq, kolegë dhe lexues të shumtë.

Një nga poezitë e tij të fundit, e publikuar para se të largohej nga kjo jetë, duket sot si një paralajmërim i butë, si një përshëndetje e heshtur për Shkodrën, për qytetin që e rriti dhe për kujtimet që e mbajtën gjallë në mërgim. Ja si shkruante Dashamir Dini:

UNË JAM NJË HIJE, QË I PËRKET KËSAJ BOTE

Unë jam një hije.
Nata është lëkura ime.
Jam një hije
që i përkas kësaj bote.
Trupi im
flë
në anën tjetër të botës…

Kam ardh në këtë anë të botës,
sa për t’ia ter sytë mallit tim të përlotur.
Dua të shoh një çast,
vetëm një çast,
pemët
që si tufa kaprojsh
tundin brirët e çveshura të degëve
dhe hingëllijnë
me zërin e erës,
në trotuaret e ngjyrosura me mbrëmje
të qytetit tim.

Të ndjek
ketrat
me gëzof prej mjegulle,
tek ngjiten në fillin e rrezeve të hënës
për të kapur me putra yjet,
Të vallëzoj
në koncertet
me gjysma këngësh
të pijetarëve të qytetit tim,
shoqëruar nga kori entusiast i qenve…

Dua…
Një çast…
vetëm një çast…
sa t’ia thaj sytë e përlotur mallit…
para se të ketë ardhur mëngjesi.
…Unë jam një hije e arratisur…
që i përket kësaj bote…
dhe pse
trupi im
flë
në anën tjetër të botës.

Këto vargje, më shumë se çdo fjalë tjetër, përmbledhin thelbin e ndjeshmërisë së tij poetike. Ai ishte fizikisht larg, por shpirtërisht gjithmonë në qytetin e tij, në Shkodrën që e frymëzoi dhe që tani qan ndarjen e tij.

Dashamir Dini do të mbahet mend jo vetëm si një gazetar profesionist, por edhe si një njeri i urtë, i thjeshtë dhe i dashur për të gjithë ata që e njohën nga afër. Fjalët e tij kishin peshë sepse buronin nga një zemër që njihte dhembjen, mungesën, por edhe bukurinë e vogël të gjërave të zakonshme.

Në një kohë kur shumë zëra bërtasin për t’u dëgjuar, Dashamir Dini mbeti i heshtur dhe i kthjellët, duke zgjedhur të flasë me fjalë të thjeshta, por të ngulitura thellë në ndjeshmërinë njerëzore.

Sot ai nuk është më në këtë anë të botës. Por vargjet e tij, kujtimet, kontributi dhe zëri i tij i qetë do të mbeten mes nesh si një hije dashamirëse — që, edhe pse e arratisur, i përkiste gjithmonë kësaj bote.

Ngushëllime të sinqerta familjes, kolegëve dhe gjithë atyre që e deshën. Kujtimi i Dashamir Dinit do të jetojë gjatë në mikrofonin e radios, në letrat e poezive dhe në zemrat e lexuesve të tij.