Nga Andrei Pertsev
Kundërsulmi i suksesshëm i Ukrainës në rajonin e Kharkiv nuk është vetëm një humbje e madhe për Kremlinin në fushën e betejës, por edhe në frontin e propagandës. Mbështetësit aktivë rusë të luftës janë të indinjuar dhe demoralizuar nga tërheqja dhe fajësojnë udhëheqjen ushtarake të vendit të tyre për këtë. Tani ata po kërkojnë që presidenti Vladimir Putin të ndërmarrë veprime vendimtare, madje po vënë në pikëpyetje se sa serioze janë në të vërtetë qëllimet e tij në Ukrainë.
Në nisjen e luftës kundër Ukrainës fqinje, Putin fitoi mbi ultra-patriotët e vendit të tij dhe i ktheu ata në mbështetësit e tij më të ashpër. Pasi i ka radikalizuar me slogane dhe veprime imperialiste, Kremlini tani rrezikon që ata mbështetës më të guximshëm të kthehen kundër tij. Përpjekja për t’i qetësuar ata është gjithashtu një veprim i rrezikshëm, pasi do të tjetërsonte shumicën pasive të shoqërisë ruse, e cila mund të mbështesë “operacionin special”, por sigurisht që nuk dëshiron të marrë pjesë realisht në të.
Kundërsulmi i shpejtë i Ukrainës arriti të dëbojë trupat ruse nga pjesë të mëdha të rajonit të Kharkiv në vetëm disa ditë. Ministria e Mbrojtjes e Rusisë e përshkroi atë që kishte ndodhur si thjesht “rigrupim i trupave”. Megjithatë, shkalla reale e tërheqjes së Rusisë nuk kaloi pa u vënë re nga kanalet ultra-patriote në aplikacionin e mesazheve Telegram. Autorët e tyre e kanë përshkruar atë si një katastrofë dhe kanë shkuar aq larg sa kanë kritikuar udhëheqjen ruse, duke kërkuar të vërtetën për situatën në terren, spastrime në zinxhirin komandues të ushtrisë dhe masa të tjera radikale si mobilizimi i përgjithshëm dhe “ luftë e gjithanshme .”
Në gjashtë muajt që nga fillimi i luftës, numri i njerëzve që abonohen në këto kanale është rritur ndjeshëm dhe disa tani kanë ndjekës që i afrohen shifrës së një milioni . Lufta u ka dhënë atyre një ndjenjë të re lidhjeje me autoritetet dhe besimin se ata tani kanë të drejtën t’i bëjnë Kremlinit kërkesat e tyre. Këto kërkesa zbresin në një mobilizim të përgjithshëm, shndërrim në një ekonomi të kohës së luftës dhe bombardim të qyteteve të Ukrainës për të shkatërruar qëllimisht infrastrukturën civile. Ultrapatriotët lënë të kuptohet hapur se janë të zhgënjyer me mungesën e dukshme të zgjidhjes së Putinit.
Megjithatë, që Kremlini t’i pranojë këto kërkesa, do të ishte të shkojë kundër disponimit të shumicës së publikut rus, i cili është indiferent ndaj tërheqjes nga Kharkiv, nëse, me të vërtetë, ai di edhe diçka për këtë. Është “operacioni special” siç përshkruhet nga propaganda shtetërore që populli rus e mbështet, dhe jo një “luftë e gjithanshme”. Atyre u përshtatet që luftimet po zhvillohen diku larg dhe në të marrin pjesë vetëm ushtarë profesionistë dhe luftëtarë vullnetarë nga Donbasi. Njerëzit sigurisht nuk janë të përgatitur të shkojnë vetë në front apo të dërgojnë fëmijët e tyre atje. Edhe sondazhet e opinionit të kryera gjatë luftës dhe në mes të censurës së rreptë tregojnë se populli rus do ta mbështeste presidentin e tij nëse ai do të nënshkruante një marrëveshje paqeje me Ukrainën.
Rusët e zakonshëm janë të lodhur nga lajmet për luftën. Vlerësimet e kanaleve televizive shtetërore që transmetojnë kryesisht emisione politike janë në rënie . Emisionet argëtuese po rikthehen gradualisht në valë. Publiku rus nuk ka nevojë të shpërqendrohet nga lajmet për tërheqjen nga Kharkiv: njerëzit thjesht nuk duan ta dinë. Dhe propaganda shtetërore, e cila që në fillim është fokusuar në nxitjen e retorikës sesa në ngjarjet në terren, i detyron ata në këtë. Kjo është arsyeja pse, ndërsa ultra-patriotët janë në panik dhe kanë filluar të dëshpërohen, moskovitët po festojnë me guxim Ditën e Qytetit.
Në vend të kësaj, luftimet u zvarritën dhe tani trupat ruse janë edhe në tërheqje, gjë që i ka dhënë fund aleancës ad hoc midis ultra-patriotëve dhe rusëve të zakonshëm. Mbështetësit e zjarrtë të luftës e dinë saktësisht se çfarë duan – një luftë “reale” gjithëpërfshirëse dhe kapitullimi i Ukrainës – dhe janë të vendosur të shkojnë më tej, pavarësisht nga vështirësitë në rritje. Ajo që rusët e zakonshëm duan mbi të gjitha, ndërkohë, është që të mos luftojnë, dhe asnjë sasi e propagandës dhe retorikës imperialiste nuk ka gjasa ta ndryshojë këtë.
Kjo ndarje midis dy grupeve të mbështetësve të tij e lë Kremlinin të përballet me një krizë serioze politike që gradualisht ka marrë formë që në ditët e para të luftës. Regjimi rus i ka ngritur lart pritshmëritë e ultra-patriotëve me guximin e tij luftarak. Për sa u përket atyre, nëse, siç tha Putin , “ne nuk kemi filluar me të vërtetë”, atëherë tani është koha për ta bërë këtë, pasi ka arritur në pikën e një tërheqjeje poshtëruese.
Kremlini nuk mund të injorojë thjesht mbështetësit e tij më të zellshëm, natyrisht: pakënaqësia e tyre mund të përhapet tek rusë të tjerë, më pak radikalë, të cilët e mbështesin luftën, por që kanë një pikëpamje më pak të matur për gjendjen e ushtrisë ruse dhe të cilët sinqerisht besojnë se Rusia ka Me të vërtetë nuk filloi të luftonte. Atëherë shumica e Putinit do të fillojë të shpërbëhet.
Për këtë arsye, presidenti me shumë gjasa do të përpiqet të përmbushë disa nga kërkesat e radikalëve dhe të shpallë një mobilizim të pjesshëm, ose të zëvendësojë udhëheqjen e Ministrisë së Mbrojtjes, ose të fillojë të përdorë metoda edhe më çnjerëzore të luftës. Granatimet e fundit të termocentraleve të Ukrainës dhe infrastrukturës tjetër kritike mund të konsiderohet fillimi i kësaj. Do të ketë gjithashtu siloviki, ose zyrtarë të shërbimit të sigurisë, të cilët premtojnë se do të arrijnë rezultate në asnjë kohë, siç është përpjekur të bëjë tashmë udhëheqësi çeçen Ramzan Kadyrov. Kremlini, megjithatë, do të përpiqet të shmangë tjetërsimin e shumicës besnike që nuk dëshiron të luftojë me asnjë kusht. Ose, të paktën, do ta shtyjë ta bëjë këtë derisa rrjedha e luftës ta lërë atë pa zgjidhje.
Ky artikull u botua për herë të parë nga Carnegie Endowment for International Peace.
