Nga Facebook
Porti i Durrësit si mjet i sigurimit të status quo-së duke përdorur estetikën !
Duke parë artin edhe arkitekturën fetare të kishave të ndërtuara në mesjetë , perceptimi i parë që krijon është se njerëzit ishin më fetarë në shekujt e mëparshëm. Por nëse lexon Larry Lannaccone kupton se njerzit nuk ishin më fetarë në mesjetë.
Nëse njerëzit nuk ishin shumë më fetarë në mesjetë, pse u derdh një pjesë kaq të madhe te pasurisë së tyre në projekte arkitekturore fetare?
Arkitektura dhe arti fetar për feudalizmin mesjetar ishte një mënyrë mjaft efektive për të siguruar mbështetje për status quo-në duke përdorur estetikën në vend të argumentit. Pra me pak fjalë, Notre Dame gjatë mesjetës luajti të njëjtin rol, që pritet të luajë Waterfront në Beograd , apo projekti i Portit në Durrës. Në pikëpamjen time më shumë sesa një argument për politikat zhvillimore të vendit, këto lloj projektesh janë mjete të lehta për të siguruar status quo-së duke përdorur estetikën .
Kishat medievale po ashtu ishin edhe një formë e politikës fiskale pasi edhe pse ishin investime të shtrenjta pak të lidhura me mirëqënijen e të gjitheve , ishin investimet me të lehta për tu kryer por me impakt të lartë në psikologjinë e njerzve . Ato ndikonin më lehtë në psikologjinë e njerzve krahasuar me ndërtimin një rruge të nevojshme e cila do të impaktonte jeten e një komuniteti .
Kishat po ashtu ishin investimet e duhura për të ruajtur pasurinë e sundimtarëve.
Edhe e fundit sic argumenton Robin Hanson kishat e bukura do t’ju sinjalizonin brezave te ardhshëm statusin e elitave që i ndërtuan ato.
A ka nevojë kjo lloj qasje , për studime fizibiliteti , për analizë kosto përfitime , për procedura transparente të cilat sigurojnë maksimizimin e përfitimit publik edhe përdorimin e kujdesshëm optimal të pronës publike?
Kam frikë se jo!
