Rikthim në një shënim të vjetër që mbetet përherë aktual
![](https://24-ore.com/wp-content/uploads/2018/01/bedri_islami.jpeg)
![](https://24-ore.com/wp-content/uploads/2018/01/bedri_islami.jpeg)
Sot, paradreke, ndërsa po ecja në rrugët me borë të qytetit ku banoj, krejt befas, me erdhi një thirrje telefonike.
Rrugët ishin të mbushura me njerëz, ashtu si në të gjitha ditët e shtune, për më tepër në afërsinë e tregut të ditës. E kisha harruar dëborën, hejet kishin filluar të zgjateshin dhe degët e pemëve ishin përkulur.
Kur ra zilja e parë e telefonit fillimisht mendova se do të ishte njëri nga djemtë e mi, thjeshtë për një mirëmëngjez , ose edhe në atë se ku e kalonim drekën e njohur të së shtunës.
Thirrja ishte nga Shqipëria, numri ishte i njohur, si gjërat e përditshme. U mësuam të shohim pas disa numrave figurat e njerëzve që duam dhe, ndoshta pa asnje lloj pasmendje, të krijojmë edhe mendimin e parë se si do të ishin ata pas çdo thirrje.
Zëri vinte i ngrohtë, jo i largët, megjithëse ishin më shumë se një mijë e pesëqind kilometra mes nesh dhe unë përfytyrova se nga cili vend po më telefonte: në dhomën e ndenjës, pranë shtratit, në koridorin e gjërë apo ulur në divanin e zakonshëm. U mësuam edhe me këto përfytyrime.
I thashë shumë gjëra në fare pak kohë.
Nuk i thashë atë që ishte më thelbësorja:
Nuk i thashë dot se asgjë nuk më lumturon më shumë se sa zëri yt.
Pastaj me vete mendova se edhe në çastin e mbramë do e kem me vete zërin e saj, kudo që të jetë.
Kjo ndodh me të gjithë, o njerëz.
Zërat e dashur na ndjekin gjithë jetën. I atyre që duam gjithë jetën e nuk lodhemi së dashuri.
Për më tepër ky zë, mrekullisht i dashur, mrekullisht i butë, magjepës deri në gërmëzimin e emërit,
Natën e mirë, nëna ime.